De week tegen pesten 23-27 september

Het brengt me altijd terug naar mijn eigen jeugd. Ik ben gepest op de lagere school waardoor mijn natuurlijke zelfvertrouwen langzaam begon af te nemen. Och ja ik had wel vriendinnetjes maar die namen het niet voor me op. Thuis deelde ik het niet want ergens groeide de overtuiging dat het aan mij lag, dat ik niet leuk genoeg was, het niet waard was.

Met een opgelucht hart ging ik naar de middelbare school, die ik zag als een nieuwe start, nieuwe mensen, nieuwe kansen. Helaas was het niet het nieuwe begin dat ik gehoopt had. Het pesten en treiteren zette zich door. Nieuwe mensen dat dan weer wel. Dezelfde onveiligheid en daarmee ook de bevestiging dat ik het niet waard was. Maandagochtend en na de vakanties had ik altijd buikpijn en wilde ik niet naar school. Uiteindelijk ergens halverwege de eerste klas heb ik het aan mijn ouders verteld.

De door hen ingeschakelde mentor heeft de hele klas toegesproken. Dat hielp niks, ja behalve dan dat ik me nog kleiner voelde en wenste dat de grond open zou splijten zodat ik erin kon verdwijnen. Een bevestiging dat pesten op 3 gebieden aangepakt dient te worden, de pester, het slachtoffer én de groep die het ziet maar niets doet. Dan komen we vast een keer ergens.

Zelfs later toen ik als 18 jarige pup voor de zorg koos, ging het mis met een werkbegeleidster op de werkvloer. Zo stuurde ze me de ene dag voor melk en nam ik halfvolle melk mee dan kreeg ik "je weet toch dat het volle melk moet zijn?" en de volgende dag wanneer ik dan de volle melk meenam kreeg ik een veeg uit de pan want dat ik niet wist dat het halfvolle melk moest zijn was ronduit belachelijk.

Het heeft me heel hard werken gekost om dat beeld wat ik voor waar had aangenomen te veranderen en niet langer te geloven. Natuurlijk word ik nog wel eens getriggerd en geraakt maar kan nu ook ten diepste voelen dat ik een mooi mens ben en een waardevolle vriendin. Als mensen dat niet kunnen waarderen is het echt hun verlies is en niet het mijne ♡.