Zou dat de sleutel zijn?

Het is heerlijk weer, het zonnetje schijnt en het is een doordeweekse middag.
Ik zit met mijn zoon op een terrasje te genieten van een ijsje. Ik bedenk me hoe groot hij al wordt nu ik niet meer hoef te waarschuwen voor lekkend ijs of stiekem zuchten als hij het puntje van de onderkant afbijt, wat echt niet handig is bij een hoorntje. Kortom ik geniet, ik geniet van mijn ijsje, zijn gezelschap, het zonnetje en het gekeuvel om me heen.

Naast mij zit een ouder echtpaar van ruim de 70 gepasseerd. Hun kleindochter van ik schat een jaar of twee, heeft nog wel bovengenoemde ondersteuning nodig. Maar ze genieten zichtbaar van haar en elkaar.

De kleine dame kan zo'n hele grote ijs niet op en vraagt aan oma of zij hem wil. Oma biedt het ijsje aan aan opa maar hij zegt :"neem jij hem maar, krijg je mooie billen van". Ik schiet in de lach en kijk naar haar. Ze zegt iets verontschuldigend, ik zeg haar dat ik het juist een liefdevolle opmerking vind
"Meestal zegt hij dat ik er mooie knieën van krijg" zegt ze lachend. "Dan is deze opmerking toch maar mooi een extra cadeautje vandaag" besluit ik. "Zo is dat", ze lacht naar hem en geeft hem een knipoog.

Ik geniet nog even na, liefde is niet aan leeftijd gebonden. Elkaar blijven bewonderen en laten verwonderen zou dat de sleutel zijn?